On the common inheritance of India and Iran

 هند و ایران مال ماست 

(یک سخن کوتاه در باره گلستان سعدی)

رضی الدین عقیل 

کتاب حاضر کتاب گلستان شیخ سعدی شیرازی توسط آقای سرگرد آر- پی- اندرسن ترجمه شده که در سال هزار و هشتصد و پنجاه و هفت میلادی در هندوستان در ایالت لکهنو در ارتش کمپانی هند شرقی خدمت کرد- این کتاب در سال هزار و هشتصد و شصت و یک در کلکته برای اولین بار توسط .Thacker Spink &Co منتشر شد که به تازگی توسط انتشارات منوهر بازبینی و تجدید چاپ شده است- و بنده مقدمه ای بر آن نوشته ام-

آقای رامیش جین مدیر انتشارات منوهر هستند که فعالیت خودشان را از سال هزار و نهصد و هفتاد آغاز کردند- ایشان پنجاه سال از عمر شریفشان را صرف چاپ و انتشار آثار برجسته در حوزه علوم اجتماعی و تاریخی کردند- از جمله برنامه های که ایشان دارند شناسایی و چاپ برخی از متون ادبی و تاریخی فارسی هست که انتشارات منوهر ظرفیت بالا و آمادگی خوبی برای انتشار این آثار دارد-

تاریخ روابط هند و ایران به هزاران سال پیش برمیگردد و من هم سعی کردم که سهم ناچیزی در این رابطه دوستانه و برادرانه داشته باشم- شیخ سعدی در عصر خودش در قرن سیزدهم میلادی در ایران و هند از شهرت بالای برخوردار بود- امیر خسرو و امیر حسن سجزی سعی در تقلید او و پیروی از سبک شاعری او داشتند- از حضرت خواجه نظام الدین اولیاء که از عرفای بزرگ دهلی بودند هم نقل قول های در باره سعدی وجود دارد- در فوائد الفواد که مجموعه ملفوظات ایشان است-  

می خواهم این سخن مختصر را با یک حکایت کوتاه از گلستان سعدی به پایان برسانم:

رای بی قوت مکر و فسونست    و قوت بی رای جهل و جنون 

بیت 

تمیز باید و تدبیر و عقل و آنگه ملک  

که ملک و دولت نادان سلاح جنگ خودست